Het was een lange warme zomer en er leek geen einde aan te komen. Nu lijkt de natuur toch echt overstag. In de natuur is de herfst het moment van een explosie van duizend kleuren, beschenen door het gouden licht van de zon. Ik ben er dol op en tegelijkertijd maakt het me melancholisch. Misschien zit juist in dit contrast de schoonheid verborgen. Terwijl ik genietend van het laag hangende zonnetje, met een bakfiets vol kinderen naar school fiets, zie ik de frisse zomertint van hun snoetjes verdwijnen. Zucht, de lange onbezorgde zomeravonden zijn nu echt voorbij. De natuur bereid zich voor op de tijd dat alles even stilstaat, het moment om op krachten te komen. Ik besef me dat wij steeds minder op dit natuurlijke ritme bewegen, als we niet oppassen blijven we rennen. Het voelt soms als een worsteling om ook los te laten. Zoals de boom stevig geworteld, haar bladeren laat vallen.
Gezegend ben ik met 3 blonde jongetjes die deze strijd makkelijk lijken te winnen. Elke dag leren ze mij weer wat te vertragen én los te laten. In het hier en nu stampen we samen in de plassen en gaan we opzoek naar de kabouter die hoort bij die prachtige paddenstoel. Dan zegt mijn oudste zoon: ‘Mama, Hou me los!’ . Daar word ik stil van en in ons veelal hectische leven zijn dit soort momenten van verstilling zeldzaam. Wanneer ik stil ben, is het makkelijker om, zonder verwachting en oordeel, te luisteren. Echt te luisteren. Mijn zoon slaat de spijker op zijn kop. Vanuit een veilig gewortelde basis wil hij het zelf gaan ontdekken. Dat gaat samen met vallen en opstaan. Het enige wat ik hoef te doen is vertragen én los laten en dat dat soms een worsteling is, tja misschien is dat juist de schoonheid.
Geschreven door Jette Niesten – Kemper
Jette Niesten – Kemper (34) is psycholoog werkzaam bij een Onderwijs Begeleidingsdienst in Den Haag en getrouwd met Paul. Ze hebben drie zoons van 6, 4 en 2 jaar oud.
Misschien vind je deze posts ook interessant:
