Wat je innerlijke kind je leert over jouw manier van leiden

We hebben geen wetenschappelijk onderzoek nodig om ons te beseffen waar het écht om draait in het leven: liefde. Dit realiseer ik me extra goed als ik de beelden zie van de oorlog tussen Hamas en Israël. Waar je ook in gelooft, waar je ook woont en hoe veel (of hoe weinig) je ook hebt; uiteindelijk is het onze basisbehoefte om in veiligheid en liefde met elkaar te zijn. Ik geloof dat als we dit ons vaker herinneren we met meer onderling begrip, rust en plezier samenwerken. 

Maar hoe doe je dat in de waan van de dag met alles wat ‘moet’? Zeker in het onderwijs kan dat een grote uitdaging zijn. Je hebt niet alleen collega’s waarmee je samenwerkt. Het grootste deel van de dag werk je samen met een groep kinderen. Dat is nogal wat.  

Voordat ik het zij-instroomtraject startte, werkte ik in commerciële organisaties. In deze organisaties ervoer ik betrokkenheid van medewerkers, maar toch echt op een ander niveau dan in het onderwijs. Als leerkracht viel mij direct de emotionele betrokkenheid en een flinke dosis aan intrinsieke motivatie op. Mijns inziens ligt dit aan de redenen waarom we kiezen voor het werken met kinderen. Of we hebben zelf een hele mooie onderwijstijd gehad en willen dit doorgeven. Of we hebben een nare tijd gehad en willen het anders doen. Af en toe zit er een idealistische wereldverbeteraar tussen die ervan overtuigd is dat een betere wereld begint bij het onderwijs. Hoe dan ook, het zijn grootse idealen met een hoge mate van urgentie. 

Ondanks dat we onszelf als volwassenen identificeren, leeft het innerlijk kind in ons. Dit is het deel dat gevormd is tijdens je kindertijd. Het kind wat bang of blij is geweest, wat zich (niet) gezien en gehoord voelde of het kind wat zijn ouders trots wilde maken. Dit voelen we als volwassenen nog steeds, weliswaar minder openlijk. We hebben geleerd hoe we sociaal wenselijk met elkaar omgaan, maar op het moment dat we iets écht belangrijk vinden of bij stress, neemt ons innerlijk kind het over. De emoties heb ik dan ook wel eens hoog op zien lopen tijdens studiedagen of onderling tussen collega’s.

Voor mij persoonlijk zit in het parallelle proces de crux van werken in het onderwijs. Wat wij de kinderen gunnen, gunnen we onszelf ook. We leven het voorbeeld voor op scholen. We mogen elke dag oefenen, net zoals de kinderen. En ja, taal en rekenen is belangrijk. Maar uiteindelijk, draait het om liefde en er voor elkaar zijn. Laten we ons dat elke dag even herinneren. 

Drie tips voor ‘Waar het écht om draait’:

1. Neem bewust een moment voor een collega of een kind waarvan je merkt dat je diegene ontloopt zonder te hoeven weten waarom. Merk bij jezelf op wat er aan emoties en gedachten opkomen. Schrijf je bevindingen op (bijvoorbeeld: irritatie, vrolijk, (ont)spanning of inspirerend). Je hoeft er niks mee. Er is geen concreet doel of oplossing. Het bewust opmerken is écht al een hele stap. 
2. Bedenk wie je laatst iets hebt zien doen of horen zeggen wat jou in positieve zin heeft geraakt. Schrijf dit op voor diegene op een briefje en leg dit als verrassing op zijn of haar bureau voordat de schooldag begint. 
3. Start en/of eindig een vergadering altijd met een complimentenronde. Bijvoorbeeld in een speeddate-carrousel of met kaartjes uit een kwaliteitenspel. Kritisch zijn we toch wel op onszelf of elkaar in het onderwijs. Het hoeft niet lang te duren: 5 minuten is al genoeg.

Wellicht zijn dit herkenbare tips voor je. Maar doe je het ook echt met regelmaat? Het zal wat ongemakkelijk kunnen voelen om het te (blijven) doen. Herinner je dan dat het gegarandeerd zal leiden tot meer onderling begrip, rust en plezier!

Ben je nieuwsgierig geworden naar het innerlijk kind of wil je onderzoek doen naar jouw eigen innerlijke kind? Bekijk dan deze website met boekentips: https://holistik.nl/innerlijke-kind-boektips/