Het is Moederdag, mijn tweede Moederdag als moeder. Ik ben dol op cadeautjes en het is een van mijn liefdestalen: ik geniet van het bedenken, kopen, geven en ontvangen van cadeautjes. Ik weet dat mijn man hier niet mee is opgegroeid; verjaardagen werden alleen gevierd tijdens de kinderjaren en bijzondere momenten om te vieren gingen vaak onopgemerkt voorbij. Nu moet ik zeggen dat ik altijd wel een reden vind om iets te vieren, dus de uitersten zijn groot. Mijn man, Michael, en ik zijn al ongeveer acht jaar samen. Je zou denken dat we elkaars liefdestaal inmiddels kennen en ons best hebben gedaan om die vloeiend te spreken, toch? Maar ik ben niet de beroerdste en ik weet dat Michael soms nog een duwtje in de rug nodig heeft. Dus een week van tevoren zeg ik: “Schat… weet je welke dag het volgende week zondag is?”
M: “Uhm… zondag…?”
L: “Ja, en wat nog meer…”
M: “Ja, ik weet het niet.”
L: “Moederdag.”
M: “Ohh…”
L: “Ja, en je weet dat het belangrijk voor me is, toch? Zet anders alvast in je agenda dat je deze week een cadeautje koopt.”
M: “Ja, oké.”
L: “Ja, doe het anders nu meteen.”
Maar ik kan de controle best loslaten hoor 😉 haha.
En dan is het zover: Moederdag! Ik word ‘s ochtends wakker en het eerste wat ik denk is: Moederdag! Ik zeg tegen Michael: “Weet je welke dag het is?” “Jazeker,” reageert hij met een grote glimlach. Die glimlach stelt me gerust… Hij brengt me een kopje thee op bed en ik kijk hem vol spanning aan… En dan is het moment daar, hij kijkt me aan met een ongemakkelijke glimlach: “Schat, ja sorry. Het is niet gelukt. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen.” Mijn gezicht vertrekt. “Maak je een grapje, toch?” “Nee schat, echt niet. Sorry.”
Het voelt bijna overdreven om te zeggen, maar ik voelde me echt verdrietig (ja ja, met echte tranen…) en had wat tijd nodig om dit te verwerken. Ondanks de misser van Michael voelde ik me echter heel geliefd. Hoe komt dat? Door zijn empathie en compassie, de manier waarop hij reageerde op mijn teleurstelling. In plaats van te zeggen: “Jeetje Lau, het gaat maar om een cadeautje, je weet toch dat ik je een goede moeder vind?” (een reactie die ik rationeel gezien nog wel zou kunnen begrijpen), reageerde hij met ontzettend veel empathie en compassie. En nu komt het: zijn reactie deed me direct denken aan de vier belangrijke pijlers voor leiderschap van Brené Brown in haar boek “Durf te Leiden”. Zij schrijft namelijk dat empathie en compassie essentiële elementen zijn van effectief leiderschap. Ik pakte het boek erbij en ja hoor: Check, check, check. Omdat ik maar weer eens de kracht heb ervaren van deze eigenschappen, wil ik graag met je delen hoe dit er concreet uitziet, zodat je ze als waardevolle lessen kunt meenemen in je leiderschap:
Ondersteun en bied hulp: Empathie en compassie gaan verder dan alleen begrip tonen. Het gaat ook om het bieden van ondersteuning en hulp aan anderen wanneer dat nodig is. Ondersteun bij uitdagingen, moedig aan en help groeien. Dat kan zo simpel zijn als de vraag stellen: “Wat heb je nu nodig?” of de welbekende vraag: “Hoe kan ik jou op dit moment het beste ondersteunen als leider?” Als een leider in staat is om op deze manier compassie en empathie toe te passen binnen de organisatie, zijn de voordelen voor de cultuur eindeloos. Onderzoek van Dutton, Workman en Hardin (2014) gepubliceerd in het Journal of Occupational Health Psychology toonde aan dat leiders die empathie en compassie tonen een significant positieve invloed hebben op het welzijn en de tevredenheid van werknemers, evenals op hun betrokkenheid bij het werk. Andere effecten van het tonen van empathie en compassie zijn onder andere verhoogde loyaliteit aan de organisatie (lees: duurzame inzetbaarheid), lagere stress- en burn-outcijfers en een hogere betrokkenheid van het team.
Nadat ik me gezien en gehoord voel, kan ik al snel de knop omzetten. Maar ik krijg ook ineens een briljant idee: “Schat, ik geef je een herkansing. Laten we doen alsof Moederdag volgende week zondag is.” Hij stemt in. Ik kan niet wachten tot het weer zondag is.
Uitschrijven kan op elk moment.